Zapraszamy do współpracy z naszym behawiorystą.

Punktem wyjścia w pracy behawiorysty jest diagnoza lekarza weterynarii potwierdzająca zdrowie fizyczne zwierzęcia. Jeśli pies czy inne zwierzę jest zdrowy (e) (czyli wykluczone są np. bodźce bólowe, które mogą powodować niepożądane zachowanie), wtedy mogę rozpocząć swoją pracę i poszukać przyczyn problemu. Ważne jest poznanie zwierzęcia w jego naturalnym otoczeniu, w relacji z opiekunem i domownikami lub z innymi zwierzętami. Oprócz obserwacji, prowadzę wywiad z opiekunem, który dotyczący problematycznego zachowania. Na podstawie wywiadu z właścicielem i obserwacji psa stawiam diagnozę. Znam różne modele oceny zachowania zwierząt. Jednym z nich jest model EMRA, który odnosi się do emocji psa oraz nastroju w czasie problemowego zachowania. Po poznaniu przyczyn problemowego zachowania opracowuję indywidualny program jego modyfikacji.

Behawiorysta jest kimś, kto może pomóc w:

• Wyborze rasy psa lub kota, która jest dostosowana do Twoich możliwości oraz osobowości
• Nawiązaniu kontaktu ze schroniskiem dla zwierząt i wyborze psa czy kota do adopcji
• Właściwym zaopiekowaniu się szczeniakiem czy małym kotem
• Lepszym zrozumieniu swojego pupila poprzez poznanie sygnałów uspokajających czy ostrzegawczych
• Doradzić, jak pielęgnować właściwie i dbać o dobrostan papug, chomików, szczurków, świnek morskich, królików, żółwi czy innych zwierząt

Behawioryzm to kierunek w psychologii, który powstał na początku XX w. i stanowił aż do połowy lat 70. jeden z podstawowych paradygmatów tzw. psychologii akademickiej; zwanej też teorią zachowania, teorią bodźca–reakcji lub teorią s–r (ang. stimulus–reaction). Za główny przedmiot badań psychologii uznawał zachowanie się (behaviour) człowieka. Behawioryzm ukształtował się w USA w opozycji do tradycyjnej „psychologii umysłu”, która koncentrowała się na analizowaniu tzw. treści świadomości; odrzucił, jako nienaukową, podstawową dla tej psychologii metodę introspekcji, postulował zaś stosowanie w badaniach psychologicznych metod obiektywnych, spełniających wymóg społecznej sprawdzalności uzyskiwanych za ich pomocą wyników; zamiast zajmowania się zjawiskami świadomości, które nikomu poza doznającym podmiotem nie są bezpośrednio dostępne, proponował badanie obserwowalnego zachowania się ludzi i zwierząt (behawioryzm zakładał, że podstawowe prawidłowości zachowania się są wspólne wszystkim organizmom żywym). Przez zachowanie behawiorysta rozumiał zespół reakcji ruchowych oraz zmian fizjologicznych, którymi organizm odpowiada na sytuację, tj. na zespół bodźców fizycznych płynących ze środowiska naturalnego i społecznego; zadaniem psychologii powinno być badanie związków między bodźcami (s — ang. stimulus) a reakcjami (r — ang. reaction), co w skrócie wyraża formuła s–r, by na tej podstawie móc przewidywać, a także — odpowiednio manipulując warunkami zewnętrznymi — wpływać na zachowanie. U podstaw tak sformułowanego programu leży założenie, że całość zachowania się człowieka, jego rozwój i jego osobowość (rozumiana jako system nawyków, czyli ustabilizowanych połączeń s–r) są przede wszystkim wynikiem działających na jednostkę (teraz i w przeszłości) bodźców i aby zachowanie wyjaśnić nie trzeba odwoływać się do żadnych procesów wewnętrznych; w szczególności behawioryzm przeciwstawiał się interpretowaniu zachowania człowieka w kategoriach wrodzonych tendencji lub instynktów, podstawowe znaczenie przypisując wytwarzaniu się i utrwalaniu w ciągu życia jednostki związków s–r, a więc uczeniu się określonych reakcji na określone bodźce (stąd behawioryzm bywał też nazywany teorią uczenia się). Behawioryzm miał swych prekursorów wśród przedstawicieli materialistycznej filozofii oświecenia (La Mettrie), socjologii pozytywizmu (A. Comte), europejskiej psychologii obiektywnej (W. McDougall, H. Pieron), bezpośredni zaś impuls do jego powstania dała zoopsychologia amerykańska (J. Loeb, M. Yerkes, E. Thorndike) oraz badania fizjologów rosyjskich I. Sieczenowa i I. Pawłowa. Radykalny program Watsona spotkał się z ostrą krytyką psychologów klasycznych, z czasem zaczął budzić wątpliwości wśród zwolenników; doprowadziły one do prób jego modyfikacji i powstania licznych odłamów behawioryzmu określanych wspólną nazwą neobehawioryzmu. Pierwszy z rewizją paradygmatu s–r wystąpił E.C. Tolman, który wskazywał, że zachowanie człowieka nie jest łańcuchem pojedynczych, „molekularnych” połączeń bodźca i reakcji, ale ma charakter całościowy, jego przebieg jest celowy, ukierunkowany przez różnego rodzaju centralne, związane z samym podmiotem, „zmienne pośredniczące” między bodźcem a reakcją (Tolman nadawał im głównie znaczenie poznawcze), co wyraża zmodyfikowany schemat s–o–r. Idee te, w różny sposób interpretowane, podjęli inni reformatorzy behawioryzmu, jak: C.L. Hull, K.W. Spence, O.H. Mowrer. Ważną rolę w historii behawioryzmu odegrał B.F. Skinner, który co prawda podtrzymał, a nawet zradykalizował podstawowe założenia teorii, ale głównie uwagę poświęcił praktycznym wnioskom z niej wynikającym, zwłaszcza zaś możliwości modyfikowania zachowania człowieka przez tzw. warunkowanie sprawcze; zainicjował on rozwój takich dziedzin praktycznych, jak nauczanie programowane w dydaktyce i terapia behawioralna w psychoterapii. Mimo swych licznych ograniczeń behawioryzm przyczynił się do pozytywnych przemian metodologicznych w psychologii i poszerzenia przedmiotu jej badań; dzięki behawioryzmowi psychologia przekształciła się z nauki o zjawiskach psychicznych, posługującej się głównie metodą introspekcji, w naukę o mechanizmach regulacyjnych zachowania się człowieka; sam system, zwłaszcza w swej radykalnej postaci, należy już do historii nauki, ale z jego dorobku badawczego korzysta zarówno współczesna teoria, jak i praktyka psychologiczna. Behawioryzm wywarł wpływ też na nauki społeczne; jego oddziaływanie w tej dziedzinie przejawiało się niekiedy, jak np. w przypadku G. Homansa, w wykorzystywaniu twierdzeń psychologii behawiorystycznej do wyjaśniania zjawisk społecznych, częściej jednak — w naśladowaniu ogólnej postawy naukowej behawioryzmu (nacisk na obserwację zewnętrzną itp.), zapożyczaniu niektórych terminów oraz klasyfikowaniu nauk społecznych jako nauk o zachowaniu się jednostek (behavioral sciences), co nie musiało oznaczać zgody teoretycznej z behawioryzmem; tak więc np. tzw. behawioryzm społeczny, reprezentowany przez G.H. Meada oraz innych amerykańskich pragmatystów społecznych, nie eliminował pojęcia świadomości, lecz przeciwnie, zakładał, że pomiędzy bodźcem a reakcją występuje ogniwo pośrednie w postaci interpretacji, określającej każdorazowo charakter bodźca i wpływającej w ten sposób na wybór reakcji.

Założenia behawioryzmu:

• Człowiek jest układem zewnątrzsterownym, jego zachowanie jest całkowicie kontrolowane przez środowisko zewnętrzne
• Dzięki odpowiednim sposobom manipulacji środowiskiem można modyfikować reakcje ludzkie
• System kar i nagród decyduje o tym czego człowiek unika i do czego dąży
• Procesy psychiczne nie odgrywają żadnej roli w nawigowaniu ludzkim zachowaniem, w żaden sposób nie wpływają na człowieka

Stosowanie kar:

• Kara nie eliminuje zachowań niepożądanych, jedynie tłumi je i wycofuje na pewien czas
• Kara generalizuje proces hamowania i uogólnia go
• Unikanie źródła karania
• Kara zawsze wywołuje emocje negatywne często zaburzenia emocjonalne, które zwrotnie zwiększają ilość zachowań niepożądanych
• Wielkość kary jest zwykle nie adekwatna do zachowania, natomiast jest adekwatna do stanu emocjonalnego osoby karzącej
• Kara modeluje podobne zachowania
• Kara może okazać się nagrodą
• Skutki kary najczęściej są krótkotrwałe
• Kara dostarcza informacji jak nie powinno się postępować, ale nie pokazuje jak powinno się postępować

Procedury nagradzania:

• Procedura stałych odstępów czasowych - zachowanie jest regularnie nagradzane po upływie określonego czasu. Procedura ta wywołuje jednak ujemne skutki. Skoro nie ma wyraźnej zależności pomiędzy osiągnięciami a wielkością wzmocnienia materialnego i moralnego ludzie często działają na zwolnionych obrotach, często pracują nierytmicznie; zwalniają tempo pracy po otrzymaniu wypłaty (nagrody) a jednocześnie zwiększają wysiłek tuz przed jej otrzymaniem. Np. pracownik otrzymuje wypłatę co miesiąc.
• Procedura stałych proporcji – człowiek otrzymuje wzmocnienia po wykonaniu określonej pracy. W tej sytuacji człowiek otrzymuje wzmocnienie regularnie po każdej reakcji. Procedura ta pobudza aktywność i zwiększa tempo działania. Jego skuteczność w dużym stopniu zależy od tego czy umiemy prawidłowo określić, po ilu reakcjach człowieka należy podać wzmocnienie.
• Procedura zmiennych odstępów czasowych – wzmocnienia są nieregularne. Czas upływający pomiędzy reakcją a nagrodą zmienia się losowo. Procedura ta nie pozwala na przewidywanie momentu otrzymania wzmocnienia
• Procedura zmiennych proporcji – w tym przypadku zmienia się liczba reakcji, po których następuje wzmocnienie (w grze losowej przeciętnie co 10 los wygrywa jednak gracz może wygrać już za pierwszym razem albo dopiero za 100). Rozkład o zmiennych proporcjach jest najbardziej efektywny, gdyż ludzie pracują na wytężonych obrotach i żyją jakby „w nadziei” że wcześniej czy później zostaną nagrodzeni. Np. naukowiec pracujący nad projektem liczy na to, że pewnego dnia spotka go za to uznanie, nie wie dokładnie kiedy, ale ma nadzieje że tak się stanie i dlatego stara się pracować jak najlepiej.